Autor: NewBroomstick
Pairing: DM/HP
Rating: NC17
Gatunek: podobno angst
Ostrzeżenia: koło kanonu nawet nie leżało; brak happy endu; wulgarne słownictwo
1.
Budzi się raptownie z ciężkiego snu, spocony i z przykurczoną szyją; skopany koc pęta mu stopy. Za oknem dopiero szarzeje, więc spał nie dłużej niż dwie godziny. Siada na łóżku, całkowicie, przeklęcie trzeźwy, i spogląda na zielony wyświetlacz budzika. 4:06. Wewnętrzny zegar bólu działa niezawodnie. Od ponad trzech tygodni budzi się codziennie kilka minut po czwartej i leży, wlepiając oczy w sufit, aż o siódmej zadzwoni budzik i będzie mógł udawać, że zaczął się nowy dzień. Czasem przekręca głowę i patrzy w ścianę, bo ból dławi go tak, że nie może oddychać, i ma wrażenie, że jeśli w końcu uda mu się wydobyć z siebie histeryczny szloch, który od ponad trzech tygodni zaciska mu krtań, po prostu go to rozerwie.
Dziś jest jakoś inaczej. O tej porze, w martwej godzinie, kiedy ustał gwar wieczoru i nie zaczął się jeszcze ruch poranny, zazwyczaj panuje zupełna cisza, ale teraz jakiś nieokreślony dźwięk przebija się przez jednostajny szum deszczu. Draco podchodzi do uchylonego okna — musiało zacinać, bo na parapecie utworzyła się mała kałuża — i nasłuchuje. Coś piszczy? Ptak? Wiedziony irracjonalnym odruchem (co go obchodzi jakiś ptak) otwiera drzwi tarasowe i rozgląda się po ciągle mrocznym, zasnutym deszczową mgiełką ogrodzie. Pusto, nawet gałązka się nie porusza. Słyszy pisk całkiem z bliska i wreszcie patrzy pod nogi.
Na tonącej w wodzie gumowej wycieraczce siedzi absurdalnie małe i paskudne stworzonko, w którym Draco po kilkunastu sekundach nie bez trudu rozpoznaje doszczętnie przemoczone kocię, i rozdziawia uniesiony pyszczek w dość cichej, ale przeraźliwej skardze. Dźwięk powtarza się rytmicznie i Draco otrząsa się z odrętwienia. Przez chwilę walczy z pokusą zamknięcia drzwi i powrotu do prawdopodobnie ciepłej jeszcze pościeli. W końcu z lekką odrazą i znacznie większą obawą — czy coś tak małego można w ogóle brać do ręki? — schyla się i ostrożnie chwyta zwierzątko. Ciałko jest zimne, mokre i nieprzyjemnie wiotkie, ale bynajmniej nie bezwładne: pazurki przednich łapek natychmiast wczepiają się w jego palec. Draco klnie i opanowuje chęć odrzucenia potworka na trawnik.
Machinalnie wchodzi do domu, zamyka drzwi, zgarnia z łazienki ręcznik, drżącymi rękami — drżą od tamtego dnia — owija zmoklaka tak, że wystaje tylko łepek. Po chwili wahania szepcze dodatkowo zaklęcie osuszające: Siccatus. Zawsze lubił łacinę. Siccus* — to słowo nawet brzmi sucho. Szpiczaste i jałowe jak on sam. Oculi sicci**. Lacus siccus***. Kociak szczęśliwie przestał wydawać te swoje natarczywe jęki, teraz tylko patrzą na niego mętne bladoniebieskie ślepka, które zresztą zaraz przymykają się, otwierają jeszcze na moment i zamykają na dobre. I co teraz? Chyba trzeba go nakarmić? Tylko czym, do cholery?
Draco włącza komputer, wpisuje w wyszukiwarkę: weterynarz, Londyn, dyżur nocny, i z westchnieniem wybiera numer.
— Pogotowie weterynaryjne, słucham — odzywa się niezbyt przyjazny kobiecy głos.
— Znalazłem kota, małego — mówi. — Nie wiem, co z nim zrobić. Co mu dać jeść.
— Jak małego? — przerywa kobieta.
— No, bardzo. Mie… Mieści się w dłoni — kontakt z tym typem niewiast, jaki niemylnie rozpoznaje po drugiej stronie, zawsze przyprawia Draco o jąkanie. Zawsze na literze m. Jak Ma… Malfoy. — M…miauczał, a teraz śpi.
— Proszę z nim przyjechać.
Trzask. No po prostu niewiarygodne.
Wściekły sprawdza adres na mapie — szczęśliwie to tylko kilkanaście przecznic — wciąga coś na grzbiet, no i jedzie. Kretyński becik z kotem na siedzeniu pasażera, z tyłu głowy zawiązek migreny.
Jest jeszcze gorzej, niż zapowiadało się przez telefon. Lekarka ma ze czterdzieści lat, krzywo ostrzyżoną blond strzechę na głowie i jest o dobre pięć cali od niego wyższa. Draco natychmiast traci resztki kontenansu. Zanim daje radę coś wykrztusić, kobieta szorstkim gestem odbiera od niego pałubę z ręcznika. Wyłuskany z zawoju kotek ma czarniawe rzadkie futerko, właściwie puszek, nadal zamknięte ślepka i leży nieruchomo, maleńka ciemna kupka na wielkim stalowym stole. Lekarka bierze między dwa palce skórę na grzbiecie i kręci głową.
— Odwodniony i wyziębiony — mówi beznamiętnie. — Najwyżej cztery tygodnie, powinien jeszcze być przy matce.
— Zdechnie? — pyta Draco bez namysłu. Jakoś zaschło mu w gardle.
— Prawdopodobnie — kobieta wzrusza ramionami i odwraca się od stołu. Zanim Draco zdąża się oburzyć i powiedzieć: „To niech pani coś zrobi”, wraca z dwiema jednorazowymi strzykawkami w ręku.
— Daję mu zastrzyk z glukozy i steryd. To go na chwilę postawi na nogi przynajmniej na tyle, żeby mógł go pan nakarmić, bo teraz jest zbyt osłabiony, żeby ssać.
Ssać? Wizja ogrzania kociaka przy kaloryferze, nafaszerowania wczorajszym kurczakiem i wystawienia za drzwi odpływa w niebyt.
— Ma… Mam go karmić butelką?
— Nie, piersią… A jak się panu zdaje?
Draco poznał w życiu wielu obcesowych uzdrowicieli, to chyba jakaś ich choroba zawodowa, ale ta mugolka bije na głowę wszystkich weredyków i cyników ze Świętego Munga.
— Dam panu teraz buteleczkę modyfikowanego mleka dla kociąt, a o dziewiątej kupi pan więcej w sklepiku w przyziemiu.
— Nie mo… może być krowie?
— A czy to jest pana zdaniem cielę?
Draco przewraca oczami.
— O dziewiątej od godziny będę w pracy.
— No cóż, to pański kot.
— To nie jest mój kot! — protestuje.
To Harry lubił zwierzęta. Przez rok męczył go o psa, głaskał wszystkie kundle na ulicy, napomykał o zaletach rozmaitych ras, rozkładał w kiblu kolorowe gazetki ze zdjęciami harcujących szczeniaków, a Draco nieodmiennie ucinał rozmowę. Żadnej sierści na ubraniach i śladów łap na sofie. I wstawania o świcie, żeby bestię wyprowadzić (niech żyją eufemizmy). Nie, nie, nie. Może w przypadku Harry’ego kłaniało się wychowanie, ale Draco nie mógł zrozumieć tej szczególnej mugolskiej potrzeby posiadania zwierzątek domowych. Psy, koty, chomiki, papugi, rybki, patyczaki – na Merlina! W czarodziejskim świecie do zwierząt podchodzi się bez sentymentów. Należy im się szacunek i dobre traktowanie, o ile są użyteczne. Nie przeszłoby mu przez myśl przywiązać się do sowy. Teraz żałuje, że nie zgodził się na cholernego psa. Zostałby mu chociaż cholerny pies. Ich pies.
— Znalazł go pan w swoim ogródku, przywiózł do weterynarza, a za chwilę zapłaci pięćdziesiąt funtów za wizytę…
Szlag.
— …więc chyba jest pański, panie…?
— Malfoy. Draco Malfoy — mówi przesadnie wyraźnie. Nagle czuje się bardzo, bardzo zmęczony.
Babsko siada przy biurku i zaczyna coś zapisywać. Kotek nadal leży na metalowym blacie i Draco łapie się na myśli, że pewnie mu zimno. Ostrożnie otacza dłońmi kruche ciałko. Malutki bok ledwo dostrzegalnie wznosi się i opada w szybkim, płytkim oddechu.
— Wypisałam panu, co trzeba robić. Jeśli kot przeżyje do wieczora, proszę przyjechać na następny zastrzyk, powiedzmy o dziewiętnastej. Na razie, szczerze mówiąc, nie ma sensu zakładać mu książeczki zdrowia.
Najwidoczniej to wszystko. Draco wykłada pięć banknotów, zgarnia, nie patrząc, kartki, które podała mu lekarka, owija kociaka z powrotem w ręcznik i zmierza do drzwi. Czuje, że musi stąd wyjść jak najprędzej. Ale Stóg Siana jeszcze z nim nie skończył.
— Panie Malfoy! — głos ma nadal suchy, ale jakby lekko rozbawiony. — Nie jest pan ciekaw… płci dziecka?
Draco prycha.
— To kotka.
Bezpieczny na korytarzu, patrzy na aluminiową tabliczkę przytwierdzoną z okrutną precyzją pośrodku drzwi w jednej czwartej ich wysokości. Lekarz weterynarii June Overwhelm****. Jakże adekwatnie.
* Siccus (łac.) — suchy.
** Oculi sicci (łac.) — suche oczy.
*** Lacus siccus (łac.) — wyschnięte jezioro.
**** Overwhelm (ang.) — obezwładniać, przytłaczać.
Też mam takie za sobą, więc wszystko wyglądało aż nadto znajomo. Łącznie z moim lamerstwem w temacie obsługi tego zwierza. W tej chwili oczywiście moje doświadczenie jest o niebo większe, w końcu co trzy koty, to nie jeden. 
Przeleciało mi to przez myśl, ale szybko i niepostrzeżenie. Z drugiej strony nie sądzę, by Draco się tak zmienił po zwykłym rozstaniu. Chyba, że A: mamy tu męską wersję Belli ze "Zmierzchu", B: zupełnie inne wydarzenia, być może towarzyszące ich rozstaniu, sprawiły, że trzęsą mi się ręce i głos przy pierwszej literze własnego nazwiska, co też jest znaczące. Podejrzewam Lucjusza, jeśli mnie pytać.
Zainteresował mnie Twój tekst, widać, że naprawdę pisanie przychodzi Ci z łatwością, że umiesz, w pozornie bezosobowy, jakby obojętny sposób, przekazać wcale nie lekką i łatwą treść. Te emocje, które tu zawarłaś nie tchną żadnym patosem, zbędnym dramatyzmem, to jakby beznamiętny opis, a bardzo wymowny. Nie byłabym w żaden sposób odkrywcza w tym, co piszę, bo moje poprzedniczki powiedziały już właściwie wszystko, co może nasunąć się po lekturze tak niewielkiej ilości tekstu. Skąd więc załamka? Ano właśnie... uciekam od angstów jak tylko mogę, szczególnie od tych, które mają złe, smutne zakończenia, a tu nie zanosi się na nic lepszego... Jak przeczytałam 
. Ale ja kocham angsty i kocham ten ucisk w sercu, kiedy dzieje się coś przeraźliwie smutnego. Tak więc droga wolna.
